در اواخر دهه 19 و اوایل بخشی از قرن بیستم ، اقتصاد ایالات متحده دچار چندین شکست بانکی شد که این امر باعث محدود شدن کسب و کار و اختلالات دیگر در اقتصاد این کشور شد. بانکداری ، برای اکثر موارد ، در این دوره غیرمنظم بود ، و این امر همراه با ناتوانی سیستم درارائه نقدینگی کافی برای موسسات سپرده گذاری در زمان بحران ، باعث شد بسیاری از بانک ها از پس تقاضای بدهی سپرده بر نیا یند. در طول "رکود اقتصادی بزرگ" دهه 1930 ، بیش از 10،000 بانک به دلیل عدم وجود نقدینگی، ورشکست شدند.

در این زمان در بسیاری از شهرهای کوچک سراسر ایالات متحده ، بانک های محلی تنها تامین کنندگان ارزبودند و افزایش ناگهانی تقاضا اغلب منجربه فقدان پول نقد برای اقتصاد محلی می شد. به خاطر داشته باشید که این قبل از در دسترس بودن گسترده اعتبارات بود، بنابراین کسب و کار و مصرف کنندگان هر دو در اتکا به پول نقد برای پرداخت صورت حساب و تامین نیاز خانواده های خود بودند. کمبود ارز یکی از مشکلات واقعی بود که گاهی اوقات حتی منجر به پیش پرداخت ، ورشکستگی اشخاص و شرکتها ، و سایر مشکلات جدی در اقتصاد می شد.

در پاسخ به این مشکل و سایر مشکلات در سیستم ، کنگره ایالات متحده قانون فدرالی تصویب کرد که به ایجاد بانک مرکزی فدرال رزرو برای ایالات متحده منجر شد. تصویب قانون فدرال رزرو به منظور تأسیس "بانک فدرال رزرو ، برای انعطاف پذیر کردن ارز ، دستیابی به وسایلی برای دوباره کم کردن قیمت اوراق و اسناد بهادار ، ایجاد نظارت موثر تر بر روی سیستم بانکی ایالات متحده ، و غیره " بود. [2]

این امر در 23 دسامبر 1913 توسط رئیس جمهور وودرو ویلسون به قانون تبدیل شد. در این قانون زمینه ها برای پیدایش سیستم فدرال رزرو ایالات متحده آمده است. اگر چه در درجه اول به عنوان ابزاری برای حصول اطمینان کوتاه مدت از کفایت مالی سیستم بانکی ایالات متحده ایجاد شده بود اما به زودی مشخص شد که این قانون پیامدهای بسیار وسیعتری از طریق عبور از یک سری قوانین دیگر از جمله :

  قانون بانکداری (1935)
  قانون استخدام (1946)
  قانون نظارت بانکی سیستم  
  قانون بانکداری بین المللی (1978)
  قانون کنترل پول (1980)
  قانون اصلاح ، بهبود و اجرای موسسات مالی (1989)  

را دارد.

اختیارات فدرال رزرو

با تغییرات و به روز رسانی قانون فدرال رزرو مصوب سال 1913 ، نقش سیستم فدرال رزرو به طور چشمگیری از طرح اولیه آن توسعه یافته تر شده است. بانک مرکزی هم اکنون اختیارات خود را به قرار زیرتعریف می کند: [3]

1- هدایت سیاست های پولی کشور توسط نفوذ در پول و شرایط اعتبارات در اقتصاد برای ایجاد اشتغال کامل و ثبات قیمت ها.
2- نظارت و تنظیم موسسات بانکی برای اطمینان از ایمنی و درستی سیستم بانکی و مالی کشور و حمایت از حقوق مصرف کنندگان.
3- حفظ ثبات نظام مالی و پیش گیری از خطر سیستماتیک که ممکن است در بازارهای مالی بوجود آید.
4- ارائه برخی خدمات مالی به دولت آمریکا ، افراد عمومی ، موسسات مالی ، نهادهای رسمی و خارجی ، که نقش مهمی در سیستم عامل پرداخت کشور دارد.

مسئوليت

فدرال رزرو مسئول اجرای سیاست های پولی می باشد که برآورده کننده اهداف سیاست مالی دولت است ، اما هنوز هم به عنوان یک سیاستگذاری پولی و نقش بانک مرکزی [بانک مستقل مرکزی] وجود دارد که تضمین می کند که تصمیم گیری های پولی گرفته شده توسط فدرال رزرو همچون تنظیم نرخ بهره کوتاه مدت ، تایید رئیس جمهور یا سایر اعضای شاخه اجرایی دولت آمریکا را نیاز ندارند.

با وجود توانایی فدرال رزرو برای اجرای سیاست های پولی بدون نیاز به تایید خاص ، هنوز این سیستم در معرض نظارت می باشد. بررسی منظم فدرال رزرو توسط کنگره انجام می گیرد که قدرت برای تحمیل تغییر مسئولیت کلی فدرال رزرو از طریق قانون را دارد. همچنین انتظار می رود که بانک فدرال به وضوح دستورالعملهایی برای حمایت اهداف اقتصادی و مالی دولت را اعمال کند.

بودجه فدرال رزرو

هنگامی که قانون فدرال رزرو ایجاد شد، یک شرط اصلی برای دور نگاه داشتن فدرال رزرو از فشارهای سیاسی هر روزه لازم بود. علاوه بر اینکه تصمیم گیری های سیاسی بدون نیاز به تایید مستقیم دولت قابل اجرا هستند، این قانون مقرراتی را برای بانک فدرال ایالات متحده فراهم آورد تا خود بودجه باشد و بدین وسیله نیازمند منابع مالی کنگره برای فراهم کردن بودجه کارکردش نباشد.این امر باعث حذف بررسی هزینه های کنگره که سایر دولت ها باید با آن مواجه شوند، می شود ، اما به منظور حصول اطمینان از پاسخگویی مالی ، بررسی مستقل توسط حسابرسی از خارج این سیستم انجام می گیرد.

فدرال رزرو بسیاری از درآمد خود را از طریق منافع حاصل از سرمایه گذاری در اوراق بهادار ایالات متحده در بازار آزاد دریافت می کند. این بانک همچنین سود سرمایه گذاری خارجی ، هزینه های پرداخت شده توسط موسسات سپرده گذاری برای پرداخت خدمات از قبیل پرداخت چک ، انتقال بودجه ، و بهره وام ها به موسسات سپرده گذاری را نیز دریافت می کند. هر گونه سود باقی مانده از این منابع پس ازاینکه بانک فدرال ایالات متحده هزینه های عملیاتی خود را پرداخت کرد، به وزارت خزانه داری آمریکا واریز می شود.

هنگامی که درابتدا کنگره ایجاد سیستم فدرال رزرو را بررسی می کرد، یکی از اولویت های اصلی اطمینان از نمایندگی آن در تمامی مناطق کشور بود. به منظور فراهم آوردن این امر، آژانس مرکزی با نظارت قوی بر مجموعه ای از بانکهای فدرال منطقه ای رویکرد برجسته ای را ارائه می کند. این ساختار بر اساس تاسیس هیئت فرمانداران می باشد که این هیات از اعضای بانک های فدرال رزرو منطقه ای تشکیل شده اند.

 

هیات مدیران فدرال رزرو متشکل از هفت عضو می باشد ، که همه از طریق رئیس جمهورایالات متحده برای مدت زمان 14 سال منصوب می شوند. به منظور عملی شدن این انتصاب ، آنها همچنین باید توسط مجلس سنای ایالات متحده تایید گردند. تمامی انتصابات اعضای هیات مدیران فدرال رزرو برای یک دوره 14 ساله میباشد، تا مطمئن شوند که این هیات در یک زمان چند فرماندار را از دست نمی دهد. [4]

نظارت بانکی سیستم

هیات مدیران در واشنگتن دی سی مستقر می باشد و مسئول تعیین سمت و سوی فعالیت خود از طریق توجه به سیاست های پولی کشور است. هیات مدیران همچنین در نظارت و کنترل صنعت بانکداری شرکت می کند و در سیستم بانک فدرال رزرو حدود 900 عضو دارد. علاوه بر این ، بیش از 5000 شرکت بانکی ناظرو بانک ملی وجود دارند که به وسیله قانون مستلزم به کار تحت حوزه قضایی فدرال رزرو هستند.

انتصاب رئیس و نایب رئیس

رئیس جمهور یک رئیس و یک نایب رئیس برای فدرال رزرو کاندید می کند و انتصاب این مدیران نیاز به تایید مجلس سنا دارد. این دوره ها 4 ساله می باشند و نامزدها باید از اعضای هیئت مدیره و یا هم زمان منصوب شده در هیئت مدیره باشند تا بتوانند برای ریاست یا نایب ریاست نامزد شوند.
بر خلاف شورای حکام که نمی تواند پس از دوره 14 ساله خود دوباره منصوب شوند ، رئیس و نایب رئیس می توانند چندین دوره خدمت کنند. به عنوان مثال ، آلن گرینسپن از سال 1987 تا زمانی که در 1 فوریه 2006 توسط بن برنانکی جایگزین شد به عنوان رئیس هیئت مدیره خدمت کرد.


مجالس شورای هیات مدیران

1. مجلس شورای فدرال
مجلس شورای فدرال در تمام اموری که در داخل حیطه مسئولیت هیئت قرار می گیرد به آن مشاوره می رساند. این مجلس شامل نمایندگان صنعت بانکداری می باشد وبا توجه به قانون فدرال رزرو بطور معمول درهر سال نیازمند 4 نشست می باشد. جلسات معمولا در اولین جمعه ماههای فوریه ، مه ، سپتامبر و دسامبر در واشنگتن برگزار می شود. هر بانک مرکزی منطقه ای یک نفررا به نمایندگی از منطقه انتخاب می کند. اعضای مجلس شورای فدرال به طور مرسوم 3 دوره یکساله خدمت می کنند و مجلس اعضای هیات رئیسه را خودش انتخاب می کند.


2.مجلس شورای مصرف کننده
این شورا در سال 1976 تاسیس شد و هیات مدیران را در محدوده مسئولیتش تحت قانون حمایت ازاعتبار مصرف کننده ها به طور خاص ، وهمچنین مسائل خدمات مالی مصرف کننده مشاوره می دهد. اعضای این شورا هر دو نماینده منافع مصرف کنندگان و صنعت خدمات مالی هستند. شورا 3 بار در سال در واشنگتن دی سی نشست دارد و اعضای آن توسط هیات مدیران منصوب می شوند و دوره خدمت آن 3 ساله می باشد.
 

3.مجلس شورای موسسات صرفه جویی
موسسات صرفه جویی موسسات مالی هستند که در درجه اول به عنوان سپرده گذاری پس انداز مصرف کننده ها از قبیل پس انداز و وام و یا پس انداز بانکی متقابل شکل گرفته است. در اصل ، موسسات صرفه جویی به استفاده از وجوه سپرده خود در بازار مسکن محدود شده اند اما بعد از مصوبه 1980، این نهادها مجاز به ارائه طیف وسیعی از خدمات از جمله وامهای تجاری و مصرف کننده هستند.
به منظور حصول اطمینان ازاینکه نیازهای نهادهای صرفه جویی در سیستم فدرال رزرو بر طرف می شود ، مجلس شورای موسسات صرفه جویی شکل گرفت. این شورا 3 بار در سال در واشنگتن نشست دارد، و متشکل از نماینده موسسات پس انداز و وام ، بانک های پس انداز مشترک ، اتحادیه های اعتباری می باشد. اعضا برای دوره 2 ساله توسط هیات فرمانداران منصوب می شوند.

کمیته مشورتی برای بانکهای فدرال رزرو منطقه ای

بانکهای فدرال رزرو منطقه ای نیز از سیستم کمیته های مشورتی برای ارائه اظهار نظرهای خاص در مورد مسائل مهم منطقه ای استفاده می کنند ، و هر یک از بانک های منطقه ای کمیته مشورتی خود را تاسیس می کنند. برخی از کمیته های مهم تر در مورد موضوعاتی از جمله کشاورزی ، کسب و کار کوچک ، و نیروی کار اطلاعات به روزی را ارائه می دهند.
 

بانکها ی فدرال رزرو منطقه ای

هیئت مدیره بانک فدرال رزرو منطقه ای

هر یک از بانکهای فدرال رزرو منطقه ای دارای هیئت مدیره ای متشکل از سه کلاس A ، کلاس B ، و کلاس C مدیران می باشد که کلا 9 عضو دارد. همه مدیران باید از خارج از سیستم بانک فدرال رزرو باشند ، به این معنی که آنها نباید در حال حاضر در استخدام بانک فدرال رزرو باشند.

 مدیران کلاس A و B توسط بانک های تجاری منطقه ای که به آن تعلق دارند، انتخاب می شوند و شورای فرمانداران در واشنگتن مدیران کلاس C را منصوب می کنند. مدیران کلاس A نمایندگی بانک های تجاری را می کنند در حالیکه مدیران کلاس B و C نماینده منافع عمومی هستند. هیئت مدیره هر بانک مرکزی منطقه ای یک رییس و یک معاون رییس را کاندید می کنند و این نامزدها باید توسط هیات فرمانداران تایید شوند. [6]

وظایف بانک رزرو منطقه ای

مسئولیت اصلی بانکهای رزرو منطقه ای، ارائه اطلاعات منطقه خاص به هیئت فرمانداران می باشد. این اطلاعات توسط کمیته بازار آزاد فدرال و هیات فرمانداران برای برنامه ریزی در مورد تصمیم گیریهای سیاست پولی
همچنین انتظار می رود که هیئت مدیره هر بانک مرکزی منطقه ای ، نرخ بهره برای نرخ پنجره تخفیف بانک (Discount Window) را توصیه کند. پنجره تخفیف یک سیاست پولی می باشد که به موجب آن بانکهای فدرال رزرو به موسسات سپرده گذاری برای سیال بودن بازار به منظور تسهیل در کارکرد صنعت مالی، پول قرض می دهند .
 

کتاب بژ

بانکهای فدرال رزرو منطقه ای خلاصه ای از شرایط اقتصادی منطقه خود را در آنچه که در اصل به عنوان کتاب قرمز شناخته می شد چاپ می کنند. این کتاب برای استفاده توسط هیات فرمانداران فدرال رزرو طراحی می شد و برای عموم در نظر گرفته نشده بود. با این حال ، در سال 1983 ، اطلاعات موجود در کتاب قرمز در دسترس عموم قرار گرفت و این گزارش به عنوان نشانی از تغییر در سیاست به رنگ مختلفی به چاپ رسید و در حال حاضر به عنوان کتاب بژ شناخته می شود.

کتاب بژ، دو هفته قبل از هر یک از هشت نشست سالانه کمیته بازارآزاد فدرال منتشر می شود. هر یک از بانکهای فدرال رزرو اطلاعات ورودی شرایط اقتصادی منطقه خود را تهیه می کنند و این اطلاعات در کتاب بژ خلاصه و نتیجه گیری می شود.
 

حکم فدرال رزرو که توسط مصوب 1913 فدرال رزرو توصیف می شود، شامل بخشنامه ای می باشد که بانک فدرال ایالات متحده باید هدفهایش را به طور موثر در راستای اشتغال زایی حداکثر، پایدار نگه داشتن قیمت [7]، و در تعادل نگه داشتن نرخ بهره دراز مدت ارتقا دهد. در حالی که دید اجمالی این دستورالعمل ها نسبتاً مبهم هستند، با این وجود حقیقت این است که اقتصاد ملی برای تبدیل شدن به سیستم های بسیار پیچیده با مجموعه ای از بین وابستگیها قابل شناسایی تکامل پیدا کرده است . به عنوان یک ابزار مالی این وابستگی بین بانک های مرکزی آنها را قادر می کند تا روی مدیریت یک جنبه از اقتصاد با انتظار به دست آوردن نتایج معینی در زمینه های دیگر اقتصادی تمرکز کنند.
بانک فدرال ایالات متحده دارای سه ابزار اصلی پولی می باشد که عبارتند از :

عملیات بازار آزاد فدرال رزرو
برنامه پنجره تخفیف
شرایط سپرده گذاری فدرال رزرو


عملیات بازار آزاد فدرال رزرو

موثرترین ابزار فدرال رزرو -- و آن چه که اغلب به آن وابسته است -- خرید و فروش اوراق بهادار دولتی در بازار آزاد می باشد، که به طور ساده به عنوان عملیات بازار آزاد شناخته می شود، با این فرض که بوسیله خرید و فروش اوراق قرضه دولتی از جمله اوراق قرضه خزانه داری ، لوایح و یادداشت ها ، بانک مرکزی می تواند عرضه پول را کنترل کند.

برای مثال ، اگر بانک فدرال می خواهد عرضه پول در یک مزایده را برای تحریک اقتصاد افزایش دهد، بانک فدرال اوراق بهادار را از نهادهای مالی خریداری می کند. بانک مرکزی این تراکنشهای مالی را توسط حساب اعتباری موسسه فدرال رزرو منطقه ای خودش پرداخت می کند. تمام بانک های عضو سیستم فدرال رزرو باید با فدرال رزرو حساب داشته باشند و یک مقدار حداقل اجباری باید در این حساب نگهداری شود.
اکنون، با فروش اوراق بهادار به بانک فدرال رزرو ، موسسه ای که بودجه را دریافت می کند دارای مازاد بیشتری از پول نقد مبیباشد. این می تواند برای ارائه وام های تجاری اضافی و یا حتی برای قرض دادن به دیگر سازمان ها یی که با کمبود پول نقد موقت مواجه هستند مورد استفاده قرار گیرد. کمبود پول نقد ممکن است به خاطر فرایند غیر منتظره پایان روز باشد که اتفاق رایجی می باشد. موسساتی که با کمبود پول نقد مواجه هستند می توانند از طریق بازار شبانه (به عنوان مثال انتقال وجوه فدرال) مبلغ لازم را برای داشتن کمینه مقدار ذخیره شان قرض کنند. بهره این وام ها به عنوان وجوه فدرال ارزش گذاری می شود ، و این نرخ به طور طبیعی در پاسخ به شرایط بازار نوسان می کند.

برای مثال ، زمانی که پول اضافی در بازار شبانه وجود دارد ، نرخ وجوه فدرال به خاطر عرضه فراوان پایین تر خواهد بود و موسسات وام دهنده نرخ درخواستی خود را به منظور رقابت کاهش خواهند داد. از آنجا که موسسات هم اکنون می توانند پول را با نرخ بهره پایین تر قرض بگیرند، نرخ وام های دیگرنیز از جمله وام های تجاری برای کسب و کار و مصرف کنندگان ، ممکن است سقوط کند که منجر به هزینه بیشتر می شود.

این کار ممکن است مانند یک فرایند بسیار پیچیده به نظر برسد ، اما در واقع کاملا ساده است. با خرید اوراق بهادار از بانک های تجاری ، بانک فدرال ایالات متحده این موسسات را با پول بیشتری تامین می کند که آنها می توانند خودشان از آن استفاده کنند یا به سایر موسسات قرض دهند. قوانین پایه عرضه و تقاضا تعیین می کند که زمانی که عرضه از تقاضا بیشتر می شود ، قیمت سقوط میکند و این دقیقا همان چیزی است که در این سناریو اتفاق می افتد.

البته ، ممکن است بانک مرکزی تصمیم بگیرد که لازم است به علت نگرانی های ناشی از تورم، رشد اقتصادی را کاهش دهد. در این مورد ، بانک فدرال ازعملیات بازارآزاد برای کاهش عرضه پول استفاده می کند. برای این کار ، بانک مرکزی مبادرت به فروش اوراق بهادار دولتی به موسسات اقتصادی می کند و این مبلغ به حساب فدرال رزرو گذاشته می شود. این مسئله موجب کاهش مقدارپول نقد موجود موسسات برای قرض دادن به نهاد های دیگر یا برای استفاده از وام های تجاری، که منجر به افزایش درنرخ بودجه فدرال است، می شود. چون در حال حاضر موسسات مالی هزینه بیشتری برای به دست آوردن منابع مالی می کنند، این هزینه اضافی درنرخهای وام تجاری بالاترمنعکس می شود که می تواند هزینه های مصرف کننده و کسب و کاررا از طریق هدف اصلی نشست بانک فدرال کاهش دهد.[8]
 

اعضا کمیته بازار آزاد فدرال رزرو

عملیات بازار آزاد فدرال رزرو توسط کمیته بازار آزاد(FOMC) اداره می شود. این گروه متشکل از 12 عضو رای دهنده می باشد ، که هفت عضو آن اعضای شورای فرمانداران بانک فدرال رزرو هستند و پنج تن دیگر از روسای فدرال رزرو منطقه ای هستند.

رئيس بانک فدرال رزرو نیویورک عضو تمام وقت FOMC می باشد، در حالی که روسای بانکهای دیگر به صورت چرخشی با دوره های یکساله خدمت می کنند. شما با این حال باید توجه داشته باشید که برای اطمینان از داشتن نماینده از همه مناطق کشور، تمامی روسای بانک فدرال رزرو در جلسات FOMC شرکت می کنند. هنگامی رؤسای بانکهای فدرال رزرو که در خدمت FOMC نیستند در جلسات شرکت می کنند ، از آنها رای گیری نمی شود.

برای سالهای 2008 و 2009 ، علاوه بر 7 عضو هیات فرمانداران فدرال رزرو، رؤسای بانکهای فدرال رزرو زیر برای کمیته بازار آزاد فدرال تعیین می شوند : [9]

 

کمیته بازار آزاد فدرال رزرو 8 نشست برنامه ریزی شده را هر سال برگزار می کند.اعضای FOMC و همچنین اعضای غیر رای دهنده بانک فدرال رزرو از این نشستها برای ارزیابی شرایط اقتصادی فعلی جهان و تعیین پیش بینی رشد واقعی و اسمی تولید ناخالص داخلی (GDP) ، نرخ بیکاری ، و تورم برای سال آینده استفاده می کنند. یافته های این نشستها هر فوریه و ژوئیه در قالب گزارش سیاستگذاری پولی به کنگره تحویل داده می شود و باید به طوراجباری برای تمامی معامله گران ارز در نظر گرفته شود. آرشیو گزارش های سیاست های پولی نیز در وب سایت فدرال رزرو قابل دسترسی می باشد.


برنامه پنجره تخفیف

بانک فدرال رزرو همچنین سرمایه عملیاتی برای نهادهای سپرده گذاری را تحت برنامه پنجره تخفیف تامین می کند. اگر چه حجم پنجره تخفیف در مقایسه با مقدار پول مبادله شده از طریق عملیات بازار آزاد کم می باشد، نرخ بهره پنجره تخفیف به طور دقیق توسط تحلیلگران بررسی می شود. این امر به این خاطر است که نرخ تخفیف – یا به عبارتی ، نرخ بهره بانک های فدرال رزرو که به پولهای غرض داده شده از طریق پنجره تخفیف تعلق می گیرد—تنها نرخ بهره ای می باشد که فدرال رزرو به طور مستقیم تعیین می کند.

در حالی که ممکن است به نتیجه رسیدن اقدامات بازار آزاد در تغییر نرخهای بهره بانک فدرال وقت گیر باشد ، تغییر نرخ تخفیف یک نشانه شفاف و روشن از تغییر در سیاست های پولی می باشد. به همین دلیل ، تغییرات نرخ تخفیف تقریبا بلافاصله تمایل به تاثیر گذاشتن روی نرخ بهره تجاری دارد.
سه نوع پنجره تخفیف وام برای سپرده گذاری موسسات واجد شرایط وجود دارد.

1. اعتبارتنظیمی _ برای کمک به موسسات سپرده گذاری برای مطابقت داشتن با نقدینگی کوتاه مدت

2- اعتبار فصلی _ برای کمک به موسسات سپرده گذاری برای مطابقت داشتن با نوسانات منظم و یا فصلی در تقاضا برای وامها و سپرده ها

3. اعتبار توسعه یافته _ برای کمک به موسسات سپرده گذاری برای مطابقت داشتن با نقدینگی بلند مدت ناشی از شرایط غیر منتظره و استثنایی
این وام ها تنها در دسترس مؤسسات واجد شرایط می باشد و باید دلایل موجه برای آن وجود داشته باشد و از وام گیرندگان انتظار می رود که تمامی جایگزین های مناسب را قبل از درخواست برای پنجره تخفیف در نظر بگیرند. از لحاظ تاریخی ، نرخ تخفیف در حدود یک درصد امتیاز بالاتر از نرخ وجوه فدرال می باشد، اما در اوایل 2003 ، بانک فدرال ایالات متحده تغییرات قابل توجهی را در برنامه های پنجره تخفیف اعمال کرد. [10]

با توجه به افزایش هزینه های اداری ، این واقعیت وجود دارد که برخی از انواع وامهای پنجره تخفیف استفاده نمی شوند _ به عنوان مثال وام های اعتبار توسعه یافته از سال 1995 تا به حال استفاده نشده است. [11]


شرایط سپرده گذاری در فدرال رزرو

بانک فدرال همچنین از حداقل مقدار ذخیره برای اعمال نفوذ بر نهادهای سپرده گذاری، به عنوان وسیله ای برای تحت تاثیر قرار دادن نرخ بهره، استفاده می کند. برای آن دسته از نهادهایی که باید بودجه اضافی را از طریق سیستم انتقال وجوه فدرال قرض کنند ، افزایش تقاضا می تواند به یک افزایش درنرخ بودجه فدرال منجر شود. هزینه اضافی متحمل شده توسط بانک ها سپس در قالب نرخهای بالاتر به مشتریان حقوقی و مصرف کنندگان حقیقی منتقل می شود.

در سوی دیگر ، بانک مرکزی می تواند نرخ بهره تجاری را از طریق کاهش نیازها کاهش دهد. کاهش حداقلهای ذخیره منجر به در دسترس بودن پول اضافی در سیستم بانکی می شود و این معمولا به کاهش نرخ وجوه فدرال منجر می شود که سپس باعث کاهش در نرخ های تجاری میشود.

توجه داشته باشید که مبلغی که در حساب های فدرال رزرو نگه داری می شود باعث ایجاد بهره در موسسات نمی شود. بنابراین ، به نفع آن موسسه است که مازاد ذخیره ممکن خود را قرض دهد حتی اگر با یک کاهش در نرخ بهره روبرو شود.


تقاضا برای ترازهای بودجه فدرال

سه عامل اصلی که تقاضا برای دسترسی به وجوه فدرال را تحت تاثیر قرار می دهند عبارتند از:

1.ترازهای فدرال رزرو مورد نیاز

همانطور که قبلا مورد بحث قرار گرفت ، تمام بانک های تجاری ، اتحادیه های اعتباری ، و حتی شاخه های بانک های خارجی ایالات متحده باید حداقل تراز رزرو را حفظ کنند. بانک فدرال ایالات متحده یک تناسب حداقلی از ذخایر و موسساتی که کسری بودجه دارند برقرار می کند.

2.تراز نقل و انتقالات قراردادی

موسسات سپرده گذاری همچنین حساب ذخیره خود را در نقل و انتقالات معاملات مالی استفاده می کنند. با توجه به غیر قابل پیش بینی بودن مقدار مورد نیاز برای انجام نقل و انتقالات معاملات، موسسات می توانند باوضعیت کسری روبرو شوند ، که آنها را مجبور به استفاده از سیستم انتقال وجوه فدرال برای جبران کسری می کند.
همانطور که پیشتر گفته شد ، موسسات روی وجوه حسابهای بانک فدرال رزرو بهره دریافت نمی کنند. برای کمک به موسسات سپرده گذاری ، بانک فدرال ایالات متحده تراز نقل و انتقالات قراردادی را ایجاد می کند. این یک مقداری است که موسسات سپرده گذاری توافق می کنند که علاوه بر ذخیره حداقلی، آنرا داشته باشند. این تراز نقل و انتقالات قراردادی به طور ویژه برای نقل وانتقالات مالی استفاده می شود.
در مقابل ، موسسه سپرده گذاری اعتباری دریافت می کند که می تواند برای جبران برخی از هزینه های خدمات ارائه شده بانک مرکزی از آن استفاده کند. این خدمات شامل تسویه چک و انتقال الکترونیکی وجوه و اوراق بهادار می باشد. توجه داشته باشید که اگر موسسه سپرده گذاری تراز نقل و انتقالات قراردادی را لحاظ نکند، یک هزینه سرویس اضافی را برای موسسه ایجاد می کند.

3.تراز مازاد فدرال رزرو

طبعا ، موسسات سپرده گذاری به دنبال نگه داشتن کمترین وجوه مازاد ممکن در حساب ذخیره خود با توجه به اینکه این ترازها بهره کسب نمی کنند هستند.با این حال ، ممکن است برای موسسه سپرده گذاری لازم باشد تا به عمد وجوه مازاد را به عنوان حفاظت اضافی علیه یک حواله بیش از اعتبار شبانه و یا برای مطمئن شدن از اینکه مشمول الزامات ذخیره یا تراز نقل و انتقالات قراردادی نمی شوند. این بخشی از تقاضای وجه ذخیره تقریباً قابل پیش بینی نمی باشد چراکه نیازها تا حد زیادی می توانند از روزی به روزی دیگر تفاوت کنند.
 

لینک های مرتبط

وب سایت بانک فدرال
تاریخ نشستهای FOMC
رئیس فدرال رزرو، آقای برنانکی
 

مراجع

1. وب سایت آموزش بانک فدرال
2. وب سایت بانک مرکزی
3. وب سایت بانک مرکزی
4. " اهداف و کارکردهای سیستم فدرال رزرو " -- منتشر شده توسط هیات فرمانداران فدرال رزرو ، ژوئن 2005
5. " اهداف و کارکردهای سیستم فدرال رزرو " -- منتشر شده توسط هیات فرمانداران فدرال رزرو ، ژوئن 2005
6. بانک فدرال ریچموند
7. قانون فدرال رزرو 1913
8. " اهداف و کارکردهای سیستم فدرال رزرو " -- منتشر شده توسط هیات فرمانداران فدرال ، ژوئن 2005
9. سایت بانک مرکزی
10. "پیشنهاد تجدید نظردر برنامه تخفیف های فدرال" -- مطبوعات بانک فدرال ایالات متحده ، مه 2002
11. "تحولات اخیر در وام های تخفیف" -- جیمز کلوز، بخش امور پول ، بانک فدرال رزرو